Irma Doff, een nuchtere Groningse uit Loppersum, probeert er het beste van te maken. Ondanks dat ze niets aan haar huis kan doen, in afwachting van een uiteindelijke versterkingsaanpak, geniet ze van waar ze nog wel invloed op heeft: de tuin. Maar dan geen nieuwe graszoden, want wie weet of er straks machines overheen rijden… Irma leeft net als vele andere Groningers in onzekerheid. En ondanks dat ze niet wil dat het haar leven beïnvloedt, doet dat het toch. De onrechtvaardigheid maakt haar zelfs een beetje cynisch. Ondanks haar nuchterheid. Want net als vele andere nuchtere Groningers, krijgt de onmacht steeds meer de overhand.
Al 13 jaar in de molen
“Eigenlijk vind ik dat ik niet moet zeuren: er zijn huizen die er veel erger aan toe zijn. Maar toch zit ik al 14 jaar in de molen. In 2006 heb ik mijn eerste schade aan de NAM gemeld. Zij erkenden het als aardbevingsschade, en ik ontving 300 euro. Iets is beter dan niets dacht ik, maar met dat bedrag kan je natuurlijk niets beginnen. Na Huizinge had ik weer schade, nieuwe schades en ook op de herstelde plekken. En omdat ik al een vergoedinkje had ontvangen, kon ik de oude schades niet meer mee laten nemen in de nieuwe beoordeling. Er volgde een koehandel over wat wel en wat niet werd vergoed. Bij een second opinion ging het oorspronkelijke schadebedrag 4x over de kop. In de bijkeuken waren 11 tegels gescheurd. Daar wilden ze maar liefst 11 nieuwe tegels voor in de plaats geven, maar dezelfde tegels waren niet meer te krijgen. Daar ging ik dan ook niet mee akkoord: ik had niet voor een mozaïekwand gekozen. Uiteindelijk is de hele muur opnieuw betegeld, maar wel met een andere kleur tegels dan de andere muren. Iedere keer als ik het zie stoort het me weer, die muur.”
“Ze geven je het gevoel alsof je fraudeert.”
“In december 2018 heb ik voor de zoveelste keer mensen over de vloer gehad. Ondanks dat de schade niet door mijn toedoen is aangebracht, zetten ze bij iedere scheur vraagtekens. Ongelijke zettingsschade, druk van betonplaat, krimpscheuren, thermische scheuren. En ben je het er niet mee eens, dan moet je telkens zelf actie ondernemen en onderbouwen. Ze geven je daardoor het gevoel alsof je fraudeert, alsof je iets onterechts vraagt. En al die verschillende instanties, de een is voor dit, de ander voor dat, voor bepaalde schades blijk ik zelfs weer naar de NAM te moeten.”
Steeds zelf achter instanties aan
“Wat dus frustrerend is, is dat je steeds zelf achter alles aan moet. Zo heb ik in maart 2019 eindelijk mijn versterkingsrapport gekregen na lang aan de bel te hebben getrokken. En het bizarre is: op het rapport staat de datum van februari 2018. Waar heeft het dan al die tijd gelegen? Bovendien mocht ik direct op gesprek komen bij de NCG: het versterkingsrapport is verouderd, we gaan nu met de nieuwe NPR-normen rekenen. Dus ik weet weer niet waar ik aan toe ben, kan opnieuw wachten.”
Het is simpel: maak wat je stuk maakt
“De opmerkingen tijdens inspecties en het hele proces eromheen maken je boos. En ik wil echt geloven dat deze mensen het beste met je voor hebben. Dat het onhandigheid is. Maar na al die mooie woorden en weinig daden heb ik er geen vertrouwen meer in. Minister Kamp zei dat schades ruimhartig zouden worden vergoed. Ik heb er niets van gemerkt. Wat mij betreft is het heel simpel: maak gewoon wat je stuk maakt. Ik hoef er niet beter van te worden. Regel gewoon je zaken. Als je bij iemand anders iets stuk maakt, regel je toch ook dat het gemaakt wordt?”
Dit artikel verscheen eerder in de 11e GBB-krant.