GAS, een familiekroniek

Ik had me niet ingelezen alvorens naar deze voorspelling te gaan. Dus geen verwachtingen. Alleen maar het verlangen om er even uit te zijn.

Een aantal maanden geleden ontmoette in Tjeerd Bischoff tijdens een manifestatie in Uithuizen. Een aardige en geïnteresseerde jongeman – met toch al weer grijs krullend haar. Vanwege het lawaai zetten we het gesprek verder op mijn wierde Stitswerd. Een flink gesprek over het Gasdossier Groningen.

…een familiekroniek die geen Noordeling onberoerd zal laten… valt er te lezen in hun folder. En dat klopt. Ik had mijzelf zo slecht ingelezen dat ik er ter plekke achter moest komen dat het stuk uit drie delen bestond. Van elk een uur. Met pauzes ben je dus vier uur onder de pannen (van een hotel…). En het verveelde geen enkel moment! Sterker nog; na het eerste uur dacht ik: Is het uur nu al weer voorbij? En na het tweede uur, dat ook voorbij vloog, kon ik niet wachten op het derde deel.

Want het boeide enorm.

Je kon merken dat de schrijver van het stuk, Tjeerd Bisschoff – die overigens ook zelf meespeelde –  uitgebreid research had gedaan. Het zat goed in elkaar. ‘Startend in de jaren ’60 als het eerste gas jubelend word afgefakkeld en harten en huizen verwarmd. En eindigend in het heden, waarin men met angst en beven wacht op de volgende klap’ . Hotel Boelens in Hogezand-Sappemeer vormt het toneel waar klasse acteurs volledig overtuigend het publiek mee laten reizen door de tijd. Met een lach (soms een wrange lacht van herkenning) en een traan (door het overtuigende spel).

Reclame maken is niet mijn vak, dat zal duidelijk zijn. Toch raad ik iedereen aan om deze voorstelling mee te maken.

Bij mij flitsen scenes uit het toneelstuk nog steeds door mijn hoofd. GAS laat me niet los…