Ik vergeet het nooit meer. De huiszangeres van het radioprogramma Spijkers met Koppen sprak me na afloop in de parkeergarage in Utrecht aan: ,,Goed dat je dit geluid eens laat horen.’’
Ze liet me sprakeloos achter. Vooral dat ‘eens’. Ik had een column voorgelezen over de gasbevingsproblematiek, ergens in 2017, maar het was haar ontgaan dat we al jaren schuimbekkend aan de bel hingen omdat er in Groningen van alles misging.
De opmerking bleek een eyeopener.
Het deed beseffen dat we kunnen roepen wat we willen, de straat op gaan, smeken, er een liedje over maken, toneelstuk, boek of column, maar dat dat vrij zinloos is als er toch niet geluisterd wordt. Heel simpel: buiten het bevingsgebied interesseert de problematiek niemand een bal.
Ik word zelden boos. Alleen als wéér een speler van FC Groningen onterecht rood krijgt en als weer iemand zegt: ,,Oh, echt, zo erg? Wist ik niet, joh.’’
Toegegeven, er gaan dingen goed en er is eindelijk compensatiegeld. Maar ziedaar: ook weer niet teveel, de verdeling gaat op een manier waar de honden geen brood van lusten en de uitbetalingstermijn is inmiddels 13(!) weken.
En dan komt er weer een minister of premier langs en ja, ze horen ons, voelen onze pijn, begrijpen ons verdriet, beloven tempo en genoegdoening en ja, dan weer niks. Ik snap al jaren niet waarom we hier nog politici ontvangen. Ze luisteren toch niet echt. Een enkel Tweede Kamerlid weet wat hier speelt, het grootste deel praat poep.
Ik vergeet ook nooit meer dat ik met het Groninger Museum op persreis was in Rusland en een ambassademedewerker in Moskou of Sint Petersburg vroeg waarom de revolutie in Groningen nog niet was uitgebroken. Dat was in 2010. ,,Zo zijn wij niet’’, zeiden de Groningse journalisten.
Misschien moeten we wel zo zijn. Het aantal mensen dat nog steeds in de schadeafhandeling zit is te groot, de versterking gaat nog steeds belachelijk traag en ondertussen wordt alweer ‘gelonkt’ naar de gasbel, ondanks de toezegging dat de winning na 2022 stopt.
Het is wat een Amerikaanse antwoordde toen een vriend op vakantie vroeg wat zij nou van de regering Trump vond: Total Shit Show.’ Maar ik herhaal mezelf. Al dit is zo vaak door mij en anderen benoemd, dat ik eigenlijk niet weet wat nog te zeggen. Ik heb er geen woorden meer voor.
Tekst: Herman Sandman
Dit artikel verscheen eerder in de 18e GBB-krant.