De GBB deelt wekelijks het verhaal van een gedupeerde Groninger. Juist nu in tijden van corona is het belangrijk dat er aandacht op de problemen hier worden gevestigd, want achter de schermen gaan de beleidsmakers gewoon door met het maken van plannen en opstellen van wetten. En juist nu is het extra zwaar voor Groningers, want de huidige crisis komt bovenop de al jarenlange crisis in Groningen.
Deze week het verhaal van Cindy Looyé-Sinnema. Ze woont met haar gezin in Appingedam, maar ervaart veel stress, machteloosheid en onzekerheid doordat het onduidelijk is wat er met hun huis gaat gebeuren. Om hun heen wordt er gesloopt en opnieuw gebouwd: heel Opwierde zou aangepakt worden. Maar familie Looyé-Sinnema weet na al die jaren nog steeds niet waar ze aan toe zijn:
“Wij blijven vechten, iets anders kunnen we niet. Maar vaak staat het huilen je nader dan het lachen. Zoek ‘machteloosheid’ op in het woordenboek en dan staat er ongetwijfeld een foto naast van een Groninger in aardbevingsgebied.”
Het vergeten stukje
“Wij wonen in het ‘vergeten’ gedeelte van de wijk Opwierde. Wij wonen in het deel dat nét zo onveilig is als de rest van Opwierde, maar dat, om onbekende redenen, niet is ingedeeld in een batch. Waar bijna heel Opwierde tegen de vlakte gaat, staat ons kleine deel nog. Wij weten zelfs nog niet wat de plannen zijn voor onze woningen.
Omdat bij ons ook de verwachting is geschept dat wij sloop/nieuwbouw zouden krijgen, is er in de afgelopen vier jaar bijna niets aan onze woningen gedaan. Waarom zou je immers geld steken in een woning die tóch tegen de vlakte gaat? Dit heeft gezorgd voor een verpaupering van de wijk. Al deze dingen hebben bijgedragen aan een zeer stressvolle periode.
Bovenop de al bestaande onzekerheid, zijn wij met de huidige coronacrisis bang dat wij een ‘gemakkelijke’ bezuiniging gaan zijn waardoor er helemaal niets meer voor ons gedaan gaat worden. Als dit inderdaad klopt zullen wij op eigen kosten onze woningen moeten verduurzamen. Zelfs dán kunnen wij natuurlijk niet concurreren met de nieuwbouw aan de overkant van de straat.”
“Verduurzamen op eigen kosten is slechts een klein deel van ons probleem. Wij wonen met onze kinderen in woningen die niets beter zijn dan kaartenhuizen van beton. De zichtbare schade kun je aanpakken, maar wij maken ons enorme zorgen om de onzichtbare schade. Onze huizen zijn gebouwd in de tijd dat Groningen nog niet te kampen had met aardbevingen. Ze zijn simpelweg niet gebouwd om deze te kunnen weerstaan! Veel mensen hier kampen met zinkgaten, verzakkingen, natte plekken, schimmel, deuren die niet meer open of dicht kunnen. Allemaal tekenen dat er onzichtbare schade is en dus een hoogst onveilige situatie.
NCG weigert woning op te nemen
“Door een misverstand met de vorige bewoner is onze woning nooit opgenomen. Toen ik daar onlangs achter kwam en het NCG belde om onze woning alsnog met spoed te laten opnemen omdat wij ons niet veilig voelen, werd mij verteld dat ze mijn ‘klacht’ zouden noteren maar dat onze woning toch niet opgenomen zou worden. Dat ‘eenzelfde type’ woning een aantal jaren geleden al was opgenomen en dat het dus niet ‘nodig’ was dat onze woning opgenomen zou worden. Dit ondanks de verzakkingen en andere zorgen. En ondanks de vele bevingen die ons gebied hebben geteisterd de afgelopen jaren. Bevingen die een al zorgwekkende situatie ongetwijfeld sterk verergerd hebben.”
Onze zorgen worden afgedaan als niet belangrijk. Blijkbaar is het niet belangrijk dat er een veilige, duurzame en toekomstbestendige wijk voor iederéén wordt gebouwd. We krijgen steeds meer het idee dat wij inderdaad vergeten zijn. Daarom rest ons enkel nog de vraag: En wij dan?”
En wij dan?
“Wij willen ook graag een veilige toekomst voor onze kinderen. Onze droom is om over 5-10 jaar schuldvrij te zijn. Schuld die nog bestaat van een vorige woning in bevinggebied die met een enorm verlies verkocht moest worden. De zogenaamd eerlijke compensatie regeling van de NAM was eerder een klap in ons gezicht. Je probeert het beste te doen voor je gezin, maar door alles wat er gaande is heb je steeds meer het idee dat je zinkt. Wij konden ons hoofd nog nét boven water houden. Zou de coronacrisis nu voor ons de nekslag zijn?
Duidelijkheid is overal ver te zoeken. Steeds weer worden prachtige beloftes gedaan die niet opgevolgd worden met prachtige daden.
Wij blijven vechten, iets anders kunnen we niet. Maar vaak staat het huilen je nader dan het lachen. Zoek ‘machteloosheid’ op in het woordenboek en dan staat er ongetwijfeld een foto naast van een Groninger in aardbevingsgebied.”
#EnWijDan
Cindy stuurde n.a.v. een oproep van de Groninger Bodem Beweging een video met haar verhaal. De GBB stuurde deze vervolgens samen met video’s van andere gedupeerden naar de gemeenteraden. Cindy is te zien op 7 minuut 31: