Aniëla Sirks: “Iedereen lijkt welwillend, maar je komt geen steek verder”
Twee jaar zit ze er nu met haar gezin middenin: de bouwput die haar wijk in Middelstum heeft getroffen. Aan de overkant zijn de vernieuwde huurhuizen weer keurig bewoond. Pal naast haar worden nieuwe huizen met veel lawaai in elkaar getimmerd. Met daaromheen 6 blokken van huizen waarvan het lot nog altijd niet is beslecht. Het blok waarin zij woont bestaat uit een mix van koop- en huurwoningen. Aniëla Sirks heeft het gevoel overal met de kop tegen de muur te lopen in haar strijd voor een veilige woning.
Aniëla: “We zijn hier tien jaar geleden komen wonen. Een mooie ruime doorzonwoning voor ons samengestelde gezin. Alles, behalve de wc, hebben we aangepakt. En eerlijk gezegd moet ik er niet aan denken dat we alles zouden moeten inpakken en misschien wel twee keer moeten verhuizen. Maar zoals nu kan het ook niet verdergaan.”
De huizen rondom worden natuurlijk niet voor niets vernieuwd. Waarom dan de rest van de gelijkwaardige woningen niet? De bodem zal toch niet afwijken? “Nee, natuurlijk niet. We zitten hier op een verdichte kleilaag van wel 60 meter diep, dat schijnt meer beweging te geven dan zandgrond.”
Toen Huizinge beefde viel er niet meer aan te ontkomen: “Het voelde als een kaartenhuis. De ouderslaapkamer – op zolder – schudde heen en weer.” En dan krijg je te maken met Jan en Alleman, die in eerste instantie vertellen dat het allemaal wel meevalt. “Wat versterkende maatregelen….
Onderlinge relaties komen op scherp te staan
Helaas viel dat hele eerste deel van de discussie in een periode dat ik gevloerd was door een postnatale depressie. Toen ik daar in 2018 een beetje bovenop kwam was er een hoop gezegd en gebeurd en ik dacht: hier klopt iets niet. Al die mensen en instanties die van alles zeiden… ging het nu om onze veiligheid of waren we in een levensgroot verdienmodel terechtgekomen?”
‘Heft in eigen Hand’ was inmiddels enigszins van de grond gekomen. De buurt sprak af om op één lijn te blijven, maar dat viel tegen.
“Vijf huizen zaten in het project en de rest van 20 huizen mocht in onzekerheid afwachten. Dat heeft de onderlinge relaties hier en daar wel op scherp gezet. Alders bleef erop hameren dat het allemaal goed zou komen. Maar toen stapte hij op.”
Dan ontstaat er een patstelling.
De rest wordt herbouwd, maar de overige 20 huizen vallen tussen wal en schip.
“Nu vallen we onder Batch 1581, maar het is nog niet duidelijk wat we gaan krijgen. Er is al een restrictie: het hoeft allemaal niet zo drastisch als de omlig- gende huizen. En dat klopt natuurlijk van geen kant.”
Van instelling naar instelling maar onduidelijkheid blijft
Gesprekken met NCG, CVW, gemeente: iedereen lijkt welwillend, maar Aniëla heeft de indruk dat ze geen steek verder komt.
“En dan kun je alleen nog maar media-aandacht gaan vragen. Het is inmiddels voor velen een lucratief verdienmodel geworden. Eerst weer het zoveelste advies, al die technische mensen, dan moet er weer een stempel-tje overheen. Alles wordt vertraagd. Waar praat je nog over?”
De strijdbaarheid is bij Aniëla Sirks nog steeds niet verminderd. In november schreef ze een brief aan de gemeente namens een aantal bewoners van Middelstum. Met vragen als: ‘Waar kunnen wij op dit moment als bewoners terecht voor concrete vragen over de vanaf nu te nemen stappen?
Op welke manier kunnen we ondersteuning van de gemeente/overheid verwachten als het gaat over het waarborgen van de uitkomst van de herbeoordeling (volgens het nieuwe HRA-model)? Heeft de gemeente al enig idee hoe de uitvoering (van de bestaande versterkingsadviezen uit 2015) eruit zal komen te zien en op welke termijn? Alleszins redelijk en begrijpelijk, maar een antwoord laat op zich wachten.
Aniëla: “Hoe ik de toekomst zie? We zijn overgeleverd aan zoveel onzekere factoren die zoveel energie kosten. Als buren – in eenzelfde wijk met dezelfde ondergrond – zou je toch dezelfde behandeling moeten krijgen. Soms heb ik wat hoop, zo’n heel klein beetje hoop… maar dat kan ook zó weer verdwenen zijn.”
Dit verhaal verscheen eerder in de 13e GBB-krant.